“Başkası olma, kendin ol!”
Kıyaslama…
İnsanoğlunun kendi kalbine açtığı en derin yaralardan biridir.
Bir başkasına bakar, kendi içini tartar; sonra mutsuz olur.
Oysa kıyas, bir ölçü değildir; çoğu zaman bir zehirdir.
Kıyasın kökü insanlık kadar eskidir. Şeytan, Hz. Âdem’le kendini kıyasladı:
“Ben ateştenim, o topraktan.”
İşte ilk kibir, ilk isyan, ilk kıyas buydu.
Ve o günden bu yana, insanın kalbinde bu hastalık filizlenir durur.
Psikolojik olarak kıyas, insanın benlik duygusunu zedeler.
Kendini başkasının başarısına, güzelliğine, imkanına göre ölçen bir ruh,
kendi değerini unutmaya başlar.
Kendi ışığını, başkasının gölgesinde arar.
Oysa herkesin kaderi biriciktir.
Birinin baharı senin kışına denk gelmiş olabilir, ama mevsimler döner; sabırla bekleyen her yürek yeşerir.
Sosyolojik açıdan kıyas, toplumu çürütür.
Bir millet, insanları birbirine üstün tutmaya başladığında;
sevgi yerini kıskançlığa, dayanışma yerini rekabete bırakır.
Oysa toplumun özü, farklılıkların zenginliğidir.
Toprakta her çiçek aynı renk olsa, bahar bu kadar güzel görünür müydü?
Hiçbir horoz, sesinin yüksekliğinden utanmaz.
Hiçbir kaplumbağa, yavaşlığı için mahcup olmaz.
Hiçbir fil, ağırlığından rahatsız değildir.
Hiçbir serçe, kartalla kendini kıyaslamaz.
Armut ağacı elma veremedi diye üzülmez.
Sadece insan, kendini beğenmez.
Yaratıcının hikmetle yarattığı hâlini sorgular, “Neden ben değilim?” der.
Oysa kıyas eden değil, kendini bilen huzur bulur.
Her insan, ayrı bir hikmetle yaratılmıştır.
Kiminde sabır, kiminde cesaret, kiminde şefkat vardır.
Kendini bilmek, kıyas etmeyi bırakmaktır.
Bir başkasının hikâyesinde değil, kendi yolunda güzelleşmektir.
Unutmayalım ; Kıyas şeytandandır, rıza Rahman’dandır. Kendini değil, seni Yaratan’ı hatırla!
Ve son sözlerimiz: Kendini kıyaslama, kendin ol ki kıymetin artsın!
Kıyas yorar, rıza onarır. Bir toplum kıyasla değil, kabul ile yükselir. Başkası olma, kendin ol.
Kendini kıyaslama; Allah seni tam da böyle istedi. Kıyas seni küçültür, kabullenmek büyütür.
Kendinle yarış, başkasıyla değil!
